Piotr Stanisławski
Pierwsze zdjęcie wykonane z kosmosu. Fot. White Sands Missile Range/Applied Physics Laboratory
To było coś absolutnie niesamowitego – wywieziona z hitlerowskich Niemiec rakieta balistyczna V-2, zamiast przenosić ładunek niosący śmierć, wyniósł w kosmos specjalnie zabezpieczoną kamerę. 24 października 1946 roku, na 11 lat przed lotem Sputnika 1, z pustyni w Nowym Meksyku wystartowała rakieta. Wzniosła się na wysokość 105 km, nieco ponad umowną granicę kosmosu. Na jej szczycie znajdował się aparat fotograficzny z 35 mm obiektywem, który automatycznie robił zdjęcia co 1,5 sekundy.
Problemem było jednak to, że nie istniała wówczas technologia pozwalająca na bezpieczne sprowadzenie aparatu z takiej wysokości. Postawiono więc na sprowadzenie niebezpieczne. Aparat i tak nie mógł tego przeżyć, więc sam film został zamknięty w specjalnej stalowej kasecie. Całość runęła z wysokości ponad 100 km wbijając się w ziemię z prędkością 550 km/h.
Mimo starannych przygotowań do tej szczególnej misji nikt nie był pewny, czy cokolwiek przetrwa ten gwałtowny powrót na Ziemię. Dlatego gdy ze szczątków rakiety wydłubano ocalałą kasetę, naukowcy zaangażowani w misję zaczęli zachowywać się jak uszczęśliwione dzieciaki. Wspomina to jeden z członków ekipy, która miała za zadanie odzyskać kasetę z filmem – wówczas 19-letni Fred Rulli.
Gdy w dodatku później okazało się, że wszystko się udało i na ekranie pojawił się ziarnisty, czarno-biały obraz Ziemi widzianej z kosmosu, szaleństwo i ekstaza ogarnęły wszystkich. Po raz pierwszy zobaczono czerń kosmosu i naszą, na jej tle, planetę. Wcześniej największa wysokość, z jakiej zrobiono fotografię wynosiła 22 km – dość, by dojrzeć krzywiznę Ziemi, ale znacznie za nisko, by zobaczyć czarną przestrzeń ponad atmosferą.
Korzystając z wywiezionych z Niemiec rakiet V-2 i opartych na nich konstrukcji w kolejnych latach wykonano setki zdjęć z kosmosu. Zaczęto je łączyć tworząc coraz bardziej kompletne obrazy Ziemi:
s
Panorama utworzona ze zdjęć wykonanych dzięki rakietom V-2