Mucha i dwa pająki? Nie – to zadziwiające przystosowanie!

Mucha owocówka z “pająkami” na skrzydłach

Co to za dziwna kombinacja? Dlaczego skrzydła tej muchy obsiadły jakieś owady? Przyjrzyjcie się uważniej – to nie prawdziwe owady, a niesamowicie realistyczne wzory na skrzydłach.

Zaobserwowano je u małej muchy owocowej (ale nie dobrze znanej drosophili) w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Jej skrzydła zdobią niemal idealnie odwzorowane owady albo – jak uważają niektórzy specjaliści – pajęczaki.

Po co jej to? No cóż – nikt właściwie nie wie. Najbardziej prawdopodobne teorie mówią, że mają one odstraszać lub dezorientować drapieżniki. Gdy mucha poruszy skrzydłami, nagle zamiast jednego owada pojawiają się trzy. Nic dziwnego, że biedny drapieżnik może na chwilę zgłupieć lub przestraszyć się.

Takie przykłady ewolucyjnych przystosowań budzą zawsze wątpliwości – skąd mucha/ewolucja widziała, jak “wytworzyć” kropki na skrzydłach? Czy to nie przykład inteligentnego projektu?

NIE! 🙂

Natura ani ewolucja nie wie ani nie ma zmysłów. I nie potrzeba tu wprowadzać boga ani innej tego rodzaju siły.

Jeśli pojawi się gdzieś przypadkowa mutacja wywołująca pojawienie się plam na skrzydłach, może się okazać, że osobnik z takim “oznaczeniem” ma większe szanse na rozmnożenie się. Choćby dlatego, że odstrasza nimi drapieżniki lub przywabia partnerów. Nawet wtedy, gdy jest tylko prostą plamą.

W ten sposób mutacja utrwala się i pojawia się coraz więcej plamiastych osobników. Z czasem taka mutacja może ulec zmianie – na przykład u pewnego osobnika na brązowej plamie pojawia się czarna kropka przypominająca oko. I od razu to właśnie ten osobnik zyskuje szanse na więcej potomstwa.

Tak więc sprawa zaczyna się od przypadku, ale selekcja daje większe szanse tym przypadkom, które zwiększają szanse na rozmnażanie.

Jeśli komuś wydaje się to mało wiarygodne, to zwykle problem tkwi w tym, że nie zdajemy sobie sprawy ze skali czasu i liczby pokoleń. Wykształcenie takiego wzoru może trwać np. 200 000 muszych pokoleń.