captcha image

A password will be e-mailed to you.
To nieprawda, że różne części języka odpowiadają za odczuwanie różnych smaków. Fot. Angelina Lealuez

To nieprawda, że różne części języka odpowiadają za odczuwanie różnych smaków. Fot. Angelina Lealuez

Na pewno spotkaliście się z tym rysunkiem. Przez lata pokutował w szkolnych podręcznikach biologii (może w niektórych nadal straszy) i uznawany był za prawdziwy. Wynika z niego, że różne smaki odczuwane są przez różne obszary języka. I tak na gorzki reagować ma nasada języka, na kwaśny krawędzie z tyłu, słony krawędzie z przodu a słodki – czubek.

To nieprawda - strefa 1 miała odpowiadać za odczuwanie smaku gorzkiego, 2 - kwaśnego, 3 - słonego a 4 słodkiego. Rys. MesserWoland

To nieprawda – strefa 1 miała odpowiadać za odczuwanie smaku gorzkiego, 2 – kwaśnego, 3 – słonego a 4 słodkiego. Rys. MesserWoland

To nieprawda. Dowodzące tego doświadczenie jest najprostsze na świecie – wystarczy umoczyć czubek języka w soli lub wsypać odrobinę cukru na jego nasadę. A najbardziej niezwykłe jest to, że ten mit utrzymał się przez ponad 70 lat i do dziś często uważany jest za prawdę.

Jego pochodzenie sięga publikacji z 1901 roku. Harvardzki psycholog Edwin G. Boring opublikował pracę będąca tłumaczeniem niemieckiego tekstu „Zur Psychophysik des Geschmackssinnes” napisanego przez niejakiego D.P. Haniga. Tekst nie był najlepiej napisany i przy nieuważnej lekturze sugerował, że różne strefy języka odpowiadają za odczuwanie różnych smaków. W rzeczywistości chodziło w nim o odmienne progi odczuwania smaku, ale wystarczyło, że kilka razy ktoś zrelacjonował tekst czy opisał go w skrócie i pozostały tylko nieszczęsne strefy.

Również z tego tekstu pochodzi ilustracja, która przez lata straszyła w podręcznikach. Miała ona przedstawiać rozmieszczenie kubków smakowych odpowiedzialnych za odczuwanie różnych smaków.

Ostatecznie z mitem rozprawiono się w 1974 roku, gdy Virginia Collings przeczytała z uwagą oryginalną pracę Haniga i sprawdziła, jak naprawdę jest z odczuwaniem smaków. Faktycznie istnieją pewne różnice w progu reakcji na smaki, ale są one minimalne i trudne do wykrycia. A już na pewno nie mają praktycznego znaczenia.

W rzeczywistości wszystkie kubki smakowe mogą odczuwać każdy smak i mają po ok. 50 receptorów odpowiedzialnych za każdy z nich. Co więcej mapa ignoruje istnienie odkrytego w 1908 roku przez Japończyka Kikinae Ikeda, piątego smaku umami. Przez dziesiątki lat wielu zachodnich naukowców lekceważyło istnienie tego smaku.

A tak przy okazji – nieprawdą jest również to, że język jest najsilniejszym mięśniem całego ciała. Silniej działa mięsień żwacz, a czworogłowy uda ma większą gęstość włókien mięśniowych. Najdłużej bez zmęczenia działa serce.

źródła: 1, 2

Przeczytaj też o tym, że:

Tempo upijania się zależy od kształtu naczynia

Gorąca woda zamarza szybciej niż zimna

Czego u nas szukaliście?

Nie ma więcej wpisów